ای شمی دین جمال تو اصل سعادتست

درگاه فرخ تو سپهر سیادتست

هم عفو احتمال ترا رسم سیرتست

دور سپهر هست چنان کت ارادتست

من عاجزم ز گفتن مدحت ، که مدح تو

از هر چه از ضمیر من آید زیادتست

بوسند اهل شرع جناب ترا ، از آنک

بوسیدن جناب تو عین عبادتست